Mutilok ez dugu negar egiten!

Gizonezkook negar ezinean, hau bai tragedia! Guztiok gehixeago negar izanez gero... Eta ez ahaztu, nire amona Pakak esaten zuen bezala, malkoek izugarri edertzen dituzte begiak; beraz, jaun-andereok, aitzakirik ez, askatu eta... egin negar, merezi du eta. 

Angelica Mendoza, desagertuen sinboloa

Angelica Mendoza Peruko desagertuen aldeko borrokan erreferente izan da, eta, hain

zuzen, Desagertuen Nazioarteko Egunean hil da. 89 urte zituen. 1980ko eta 2000ko hamarkadetan, 13.000 lagun desagertu ziren Perun, barne gatazka politiko-militarren ondorioz. Mendozaren semea biktima horietako bat zen. Justizia eske, kalera atera zen Mendoza, gurutze batean ez hil leloa jarrita. ANFASEP Desagertuen, Atxilotuen eta Bahituen Senitartekoen Erakunde Nazionala sortu zuen.

Hona hemen bere testigantza:

Auzine/Dokumentala ANTZARAn: "La paz insurrecta"

Irailaren 6an zabalduko zaizkigu ikasgelak Mendillorri Institutuan. Presarik ez, motel, esango didazue batek baino gehiagok, ezta? Eta ez zaizue arrazoirik falta, auzoko festak baititugu zain. Beraz, jai giroan gozatu, primeran pasatu. Hala ere, hormarik gabeko ikasgelak aldarrikatzen ditugunok, ikasteko aukera polita izanen dugu, bihar, Antzara gunean (Civivox-en ondoan), 20:00etan, Jaien aurreko egitarauaren baitan.

Aurten ere pairatu beharko dugu, DBHn zein Batxilergoan, Historia liburuen eduki dentso eta luzea, eta zaila ere izanen dugu egungo errealitatea patxadaz aztertzea. Beraz, hona hemen Mundubat taldeak eskaintzen digun osagarri ezinhobea gure burua janzteko.

           Trailerra:

E. Schmitt, "Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran"

Hona hemen aukera polita frantsesez gozatzeko. Oso egokia 14 urtetik gorako gazteentzat, are gehiago egun hainbat gunetan gorrotoaren kultura hedatzen ahalegintzen direnean. Liburu honek dihardu agure arabiar eta Momo gazte judutar baten harremanaz. Baita Pariseko kale eta giro biziaz ere, prostitutez eta dendez beterik. Momoren aitak, depresioz jota, ez dio egiten kasu handirik. Beraz, gustura ibiltzen da Kale Urdinean. Ibrahim eta Momoren arteko adiskidetasuna eta maitasuna ditu gai nagusi, gazteak nola ikasiko duen bizitzen eta errealitateari aurre egiten, adina edo ezberdinatasun erlijiosoak ez direla zergatik oztopo izan behar pertsonen arteko harremanetan.

   - Je ne suis pas arabe, Momo, je suis musulman.

  - Alors pourquoi on dit que vous êtes l'Arabe de la rue, si vous êtes pas arabe?

  - Arabe, Momo, ça veut dire "ouvert de huit heures du matin jusqu'à minuit et mème le dimanche" dans l'épicerie.

  - Pourquoi est-ce que tu ne souris jamais, Momo? me demanda monsieur Ibrahim.

  Ça, c'etait un vrai coup de poing, cette question, un coup de vache, je n'étais pas préparé.

  - Sourire, c'est un truc de gens riches, monsieur Ibrahim. J'ai pas les moyens.

  Justement, pour m'emmerder, il se mit à sourire.

  -¿ Parce que tu crois que, moi, je suis riche?

  - Vous avez tout le temps des billets dans la caisse. Je connais personne qui a autant de billets devant lui toute la journée.

  -  Mais les billets, ils me servent à payer la marcandise, et puis le local. Et à la fin du mois, il m'en reste très peu, tu sais.

  Et il souriait encore plus, comme pour me narguer.

  - M'sieur Ibrahim, quand je dis que c'est un truc de gens riches, le sourire, je veux dire que c'est un truc pour les gens heureux.

  - Eh bien, c'est là que tu te trompes. C'est sourire, qui rend heureux.

  - Mon oeil.

  - Essaie.

  - Mon oeil, je dis.

  - Tu es poli pourtant, Momo?

  - Bien obligé, sinon je reçois des baffes.

  - Poli, c'est bien. Aimable, c'est mieux. Essaie de sourire, tu verras.

Eric-Emmanuel Schmitt, Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran,

 Albin Michel, 2001, 16, 26-27.

Terrorismo jihadista, haurreei azalduta

Tasio margolariak Nazioarteko Harremanetan murgildu gaitu gaurko komiki-tiran.

Tasio, Gara, 2017-08-27