1915eko
irailaren 3a
Denok geunden lubakietan erasotzeko momentua ailegatzeko asmoz. Ni oso
beldurtuta nengoen, denbora guztian hilko nindutela pentsatzen nuelako, eta
hiltzen ez baninduten zauria infektatu eta infekzio horren erruz hilko
nintzateke. Orduan denbora luze bat egon nintzen nire logelan noiz ihes egingo
nuen pentsatzen. Burutik gauza asko pasatu zitzaidan baino azkenean handik joatea erabaki nuen. Orain
neukan zalantza zen handik irtetea nola lortu ahal nuen. Generala nire logelan
sartu zen eta arratsaldeko 7tan alemaniarrak erasoko ditugula abisatu ninduen
eta galoi bat eman zidan atzokoa egin nuenagatik, galoi polita zen hura. Horrek
pixka bat atzera bota ninduen ihes egiterako zeregin horretan, baina ordu bat
beranduago nota bat utzi eta korrika hasi nintzen basoko bidean. Gau horretan
ez nuen lorik egin, hotzagatik, bonben eztandengatik eta
urduritasunarengatik. Eguzkia ateratzen hasi zen eta txakurren zaunkak eta nire
soldadu kideen hotsak entzuten nituen eta momentu horretan jakin nuen idatzi
nuen nota irakurri zutela. Gero eta beldur gehiago nuen, basoan barrena abiatu
nintzen korrika egiten atzera begiratu gabe. Gutxienez bi kilometro egin nituen
eta bat-batean zulo bat ikusi nuen, zuloaren barruan sartu nintzen. Eta ni ez
harrapatzeko zuloa kamuflatzea erabaki nuen eta pentsatu nuen, mesedez, ez nazatela
harrapatu, ez nazatela harrapatu, behin eta berriz nire buruan esaten.
Eneko Saragueta
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina